En weer is er een fiets gejat. Deze keer was die van Ankie aan de beurt. Stond keurig op slot voor de supermarkt, maar dat slot mocht niet baten. Vermoedelijk is de fiets, met fietstassen en een rugzak en al in een auto geladen. Hoe is het mogelijk, vlak naast de deur van de super, waar voortdurend mensen in- en uitlopen. Nog twee, en dan zijn onze fietsen op.
Hoe kwaad kan je een mens maken... Vraag me dat maar even niet. Ik heb altijd een nogal positieve kijk op de mensheid gehad. Dat heeft onvermijdelijk een zekere zorgeloosheid en argeloosheid ten aanzien van mijn eigendommen tot gevolg. Niet onverantwoord, want spullen van waarde laat ik echt niet zomaar slingeren. En dat in Valencia mijn fiets even niet op slot stond was een ongelukje. Maar dat ik het soms vertik om dingen achter slot en grendel te zetten, is waar. Ik zeg dan vaak: wie het pikken wil zal het wel harder nodig hebben dan ik. Bij die zorgeloosheid voel ik mij goed, en ik wil die ook eigenlijk niet kwijt. Maar gedurende deze reis wordt mijn overtuiging wel zwaar op de proef gesteld. En toch... ik kan toch geen hekel krijgen aan alle Portugezen omdat er een g..vergeten ellendelaar rondloopt die de fiets van Ankie gestolen heeft? Vandaag moet je mij even niet aankomen met dergelijk gezemel, en morgen waarschijnlijk ook nog niet, maar over een week hoop ik toch dat ik diezelfde nonchalante argeloosheid weer terug heb. Gewoon omdat ik het, ondanks alles, verrek om mijn kijk op de mensheid te veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten