Tavira

Blijkbaar zijn er toch volgers die belangstelling hebben voor onze reiservaringen en geocachewederwaardigheden. Dus toch maar weer gewoon een saai verhaal vandaag. Hoewel, je weet maar nooit. Als ik aan een verhaal begin weet ik nooit waar het eindigt en kom ik zelf ook weleens voor verrassingen te staan.

We zijn aangeland bij Tavira en staan daar aan de rand van het wetland dat het vaste land scheidt van het langgerekte eiland dat hier voor de kust ligt. Er staan hier wel zo'n vijftig campers. Eigenlijk heet het hier Pedras d'el Rei; onder die naam staat de camperplaats in de boeken. En als je hier vandaan naar het centrum van Tavira fietst, kom je door Santa Luzia. Allemaal kleine gehuchtjes die bij Tavira horen. Vanmiddag zijn we even die kant op gefietst om een tweetal caches die in Santa Luzia liggen op te sporen.

Santa Luzia is een leuk plaatsje, met z'n haven en z'n vissersbootjes. Veel eettentjes en terrasjes, geen grote hotels, dus ook nog niet vergeven van de Nederlanders. We hebben er een uurtje op een terras doorgebracht, in de zon en (vooral) uit de wind. Dan was het best uit te houden, ondanks de uitzonderlijk lage temperatuur van nauwelijks 12 graden. Zo koud hebben we het in Portugal nog nooit meegemaakt.

De camperplaats is overigens een zeer goed bezochte en bekende gedoogplaats. We zijn er voorgaande jaren ook wel langs gereden maar het was altijd vol. Voorzieningen (drinkwater en lozen) hebben we hier nog niet ontdekt.

Morgen blijven we hier. Eens kijken of we op het eiland kunnen komen. Wat we daarna gaan doen is wat twijfelachtig. De weersverwachting voor volgende week is niet best. En we moeten naar een camperservicebedrijf bij Quarteira. Onze koelkast functioneert niet goed op gas. Zal wel weer een rot geintje van mijn fiets zijn want die staat er altijd naast.

Altura 2

We staan nog steeds in Altura. Maar ja, dat zal mijn lezers een zorg zijn. Het interesseert ze geen bal waar wij uithangen, en dat je hier best aangenaam staat, gratis en voor niks, en dat de politie om de haverklap langs komt rijden en ons ongemoeid laat, ondanks het bord dat kenbaar maakt dat het hier voor campers verboden is, en dat het momenteel regent maar dat morgen ongetwijfeld de zon weer zal schijnen, en dat we morgen vertrekken.
En dat we vandaag twee geocaches gevonden hebben daar worden mijn lezers ook niet meer heet of koud van. Mijn gebazel over geocachen hangt ze sowieso al lang mijlenver de keel uit. Mijn lezers willen drama, spanning en sensatie, en wel in geuren en kleuren, en, zo maak ik op uit de reacties, het liefst ook nog met hier en daar een tintje grijs. Nou, ze kunnen het krijgen.

De band van mijn fiets was voor de zoveelste keer lek. Geen wonder, want de buitenband vertoonde een paar flinke scheuren. Scheuren waardoor de binnenband olijk naar buiten gluurde. Heel sexy, ik hou van scheuren. Maar dan wel in spijkerbroeken die een meer welgevormd onderstel verhullen dan dat van mijn fiets. Ik hou van die mode van vandaag. Mijn fiets heeft dat gemerkt. Dat bij het naderen van zo'n spijkerbroek de kadans van mijn trappen even vertraagde. Dat ik soms even uit balans raakte omdat ik achterom keek. Mijn fiets heeft daar de verkeerde conclusies uit getrokken en meende dezelfde verleidingstechniek op mij te kunnen toepassen. Maar helaas, ik val niet op fietsen. En ik raak niet opgewonden van binnenbanden die door de scheuren in een binnenband te zien zijn. En van dat dagelijks een uurtje kontje vrijen terwijl ik de pedalen ransel gaat mijn bloed ook niet harder stromen. Daar krijg ik alleen maar zadelpijn van.

Mijn fiets is te ver gegaan met zijn amoureuze toenaderingspogingen. Ik heb hem van pure nijd zowel de buiten- als de binnenband van het voorwiel gerukt en laten vervangen door nieuwe, a raison van 14,50 Euro, keihard opgepompt en wel.

Mijn fiets heeft zich schromelijk vergist. Ik verlang nog steeds naar mijn eerste liefde, met zijn ranke zadel van Italiaanse makelij, en zijn soepel schakelende derailleur die bij de minste aanraking met een genotvol zuchtje gehoorzaamde. En dan die bandjes... Als ik de pedalen ranselde barstten ze uit in een gelukzalig zoef zoef zoef...

Ik zal niet rusten voordat ik, zodra ik thuis ben, mijn eerste liefde heb hervonden. Gelukkig hoef ik daarvoor niet op de versiertoer en hoef ik mijn verleidingskunsten niet uit de mottenballen te halen. Die liefde is gewoon te koop, bij fietsenmaker Bulten in Doetinchem. 

Altura

We zijn bekeurd. Dat avontuur hadden we tot dusver nog niet beleefd. Of het de prijs waard is weet ik niet maar we kunnen toch wel een memorabele gebeurtenis aan onze camperervaring toevoegen.

We reden Vila Real uit vanmorgen en zouden via Monte Gordo naar Altura. Bij een rotonde aangekomen was de informatie die ik kreeg over de afslag die ik moest nemen niet eenduidig. De borden zeiden dat ik op de rotonde rechtdoor moest terwijl Lucy (onze TomTom) beweerde dat ik rechtsaf moest. Op zo'n moment raakt een normaal mens al in de war, laat staan ik. Mijn processortje sloeg even op tilt maar besloot op het laatste moment dat ik toch maar rechtdoor moest gaan. Die afslag zat echter wat vreemd in elkaar. Ik schijn toen de onvergefelijke misstap te hebben begaan door een doorgetrokken witte streep te negeren. Althans, dat beweerde oom agent. En oom agent heeft altijd gelijk, ook in Portugal.

Die misstap resulteerde in een fluitconcert waar Vivaldi een puntje aan kan zuigen. Niet mooi, maar wel hard. Mij nog steeds van geen kwaad bewust wist ik niet hoe gauw ik de camper aan de kant moest zetten, met Frans, die, mij braaf volgend dezelfde onvergefelijke zonde beging, in mijn kielzog.
Ojeeojeeojee, in mijn spiegel zag ik twee agenten aan komen draven. Ik sprong uit de camper, de agenten vriendelijk tegemoet tredend en mij verontschuldigend voor weet ik waarvoor, maar dat had niet het gewenste effect. Of ik mijn rijbewijs maar wilde tonen, alsmede mijn paspoort, plus de papieren van de camper en het verzekeringsbewiis, en graag ontdaan van mapjes en hoesjes, hoe doorzichtig ook, want oom agent wilde zowel de voorkanten als de achterkanten zien.
De hele papierwinkel werd aan een nauwgezet onderzoek onderworpen. Hmmm, mompelde de agent na geruime tijd, Albertoes, terwijl hij mij glorieus aankeek. Op de een af andere manier schijnt de naam Albertus zowel in Spanje als in Portugal tot de verbeelding te spreken want die roept altijd herkenning en reacties op. Zal wel de naam van een voetballer zijn, of van een seriemoordenaar.

Ik beaamde de constatering van oom agent. Hij leek tevreden en ik stak hoopvol mijn hand uit in de verwachting mijn papieren weer terug te krijgen en met een vermaning te worden vrijgelaten.
Mooi niet. Die Nederlandse methode wordt in Portugal, zeker waar het buitenlanders betreft, niet gevolgd. Want buitenlanders brengen geld mee en daar heeft Portugal dringend behoefte aan.
Of wij de andere (motor)agent maar wilden volgen naar de parkeerplaats een eindje terug. Wij volgden gedwee. En daar volgde de tweede acte van het drama. Bij de politieauto gearriveerd werd op de klep van de bagageruimte een compleet kantoor ingericht. Laptop, pinautomaten, wetboeken en nog veel meer. Om een lang verhaal kort te maken... Een uur later konden wij, elk 49,98 Euro lichter, het theater verlaten. Zeg nou zelf, dat is geen geld voor een klucht in twee bedrijven van elk een half uur.

Uiteindelijk hebben wij in Altura een goede staplaats gevonden. Morgen meer daarover, plus de continuing story van Mijn Fiets en Ik, hoofdstuk xx, De Verleidingspoging.

Vila Real de Santo Antonio 3

Vanuit Vila Real kan je makkelijk even met de boot de Rio Guadiana oversteken naar het Spaanse stadje Ayamonte. Een leuk tochtje en bovendien heeft Ayamonte een erg mooi pleintje waar we graag nog even wilden kijken. De boot vertrekt elk hele uur vlak naast de camperplaats. Dat uitstapje mag je niet missen als je in Vila Real bent.
Na terugkomst zijn we nog even naar Castro Marim gefietst om wat geocaches op te sporen.
Waarschijnlijk vertrekken we morgen weer. Waarheen, dat weet ik nog niet. Maar het kan nooit ver zijn. De kust van de Algarve is niet zo lang dus van de ene naar de andere camperplaats is altijd maar een wippie.

Vila Real de Santo Antonio 2

Via Real is uitstekend geschikt voor een wat langer verblijf. Sommige campers staan hier al maanden. Wij hebben wat minder zitvlees, maar we houden het hier ook nog wel even uit. Zeker tot morgen.
Vandaag zijn we er weer eens op de fiets op uit getrokken. Je kunt hier erg mooi fietsen. Vila Real wordt aan de noordkant ingesloten door voor natuurliefhebbers interessante 'wetlands', waar je onder meer flamingo's kan zien, in het oosten door de grensrivier met Spanje, in het zuiden door duinen en de zee, en in het westen door een mooi bosgebied met goed begaanbare fietspaden. De mooie kleine orchideetjes die ik er voorgaande jaren vond staan er nog steeds.

Vanmiddag hebben we onder meer caches gezocht in het bosgebied. Dat bracht ons bovendien in Monte Gordo, een plaatsje hier enkele kilometers vandaan. Enkele jaren geleden hebben we er een paar dagen met de camper gestaan. Daarna was dat een paar jaar verboden, maar nu staan er weer tientallen overwinteraars.
De camperplaats van Monte Gordo is een zogenaamde gedoogplaats. Net zoals in Spanje weet je nooit hoe lang je op zo'n plek kunt staan. Het kan altijd gebeuren dat ineens de politie verschijnt en dat alle campers moeten vertrekken, met of zonder boete. En wat het ene jaar wel mag, mag het andere jaar weer niet. Lastig, maar je went er aan.

Monte Gordo zelf is een echt touristennest. Het is er vergeven van de Nederlanders. Niet leuk meer. Ze zouden spuitbussen moeten verkopen tegen dat spul. Als je op een terras in je beste Portugees een kopje koffie bestelt kijkt de bediening je aan of je gek geworden bent. Of je niet gewoon Nederlands kunt praten...

Nee, dan Vila Real. We hebben er vanmiddag heerlijk op het gezellige pleintje op een terras gezeten. Gewoon, zoals wij zijn, tussen de Portugezen. 'Tot ziens', zei de ober toen we weg gingen.

Vila Real de Santo Antonio

We zijn in Portugal gearriveerd. De camperplaats in Huelva bleek nog steeds niet toegankelijk dus zijn we doorgereden naar Vila Real de Santo Antonio.

Vila Real is al sinds camperaarsheugenis een bekende en geliefde plek. Als je de grens over komt, rijd je eerst langs Castro Marim. Ook een bekende plek, waar dit jaar volgens zeggen wel honderd campers staan. Ik denk dat elke Portugalganger er weleens heeft gestaan. Wij ook. Maar deze keer zijn we doorgereden naar Vila Real.
Tot twee jaar geleden kon je hier gratis staan. Maar het begint tot de Portugezen door te dringen dat er geld te verdienen valt aan al die overwinteraars. Vorig jaar moest je 4 Euro per nacht betalen. Niet erg, vonden wij, want daar stond tegenover dat je er ook drinkwater kon innemen en dat er een loosput kwam, en dat zijn waardevolle zaken voor een camperaar. Dit jaar is de prijs echter verhoogd tot 6 Euro. We klagen nog niet maar het is wel te hopen dat de Portugezen maat weten te houden en de campers niet als melkkoeien gaan beschouwen.
Iets dergelijks zie je overigens ook in Spanje gebeuren.

Maar voorlopig staan we hier mooi, zo aan de rivier. En de zon schijnt weer en er liggen zich nog wat geocaches te vervelen, dus we vermaken ons wel. Vanmiddag hebben we al even twee caches gescoord. Dat bracht ons (team Kraan) totaal gevonden aantal op duizend.

Gelves / Sevilla 9

Vanaf de jachthaven bij Gelves (Puerto Gelves) kan je prima met de bus naar Sevilla. Dat wisten we al maar we hadden het nog nooit geprobeerd. Wij fietsen liever. Maar daar was het opnieuw geen weer voor vanmorgen. Maar om nu weer vanachter het glas naar de druppels te gaan zitten kijken daar hadden we ook geen trek in. Dus kwam Frans op het lumineuze idee om dan maar eens met de bus naar Sevilla te gaan.

Aldus geschiedde. De bushalte is hier net honderd meter vandaan en de bus rijdt zo ongeveer om het kwartier. En voor de kosten hoef je ook niet lang te sparen, voor 1,50 Euro de man sta je met nauwelijks 20 minuten in het centrum. Daar hebben we een paar uur gezellig gewinkeld. Ook weleens leuk in plaats van je altijd de zenuwen te zoeken naar geocaches.

We zouden bovendien een bezoek brengen aan de wereldberoemde kathedraal van Sevilla. Maar die poging liep op niets uit. Om van de korting voor pensionado's gebruik te kunnen maken heb je een identiteitsbewijs nodig, en daar hadden we niet aan gedacht.
In Nederland worden pensionado's langzaam maar zeker geplukt, in Spanje worden ze in de watten gelegd. Bij vrijwel alle attracties krijgen ze een fikse korting. De toegangsprijs voor de kathedraal is voor volwassenen 8 Euro en voor pensionado's slechts 3 Euro. Dat scheelt nogal wat. We besloten om de kathedraal dan volgend jaar maar te bezoeken.

Is de heenweg per bus naar het centrum een eitje, de terugweg, zo hadden we vernomen, is minder simpel. Veel makkelijker is het om gewoon een taxi te nemen. Een zeer betaalbaar alternatief als je met z'n vieren bent. Voor 18 Eurootjes werden we voor de poort van de jachthaven afgezet.

Intussen kwam de regen weer met bakken uit de lucht. Maar de zon hebben we vandaag ook een paar keer gezien. Morgen vertrekken we. Het is mooi geweest. Negen dagen op een plek, een record.

Gelves / Sevilla 8

Eén dagje binnen zitten is leuk, twee dagjes tegen de achterkant van het caviahok aankijken wordt al minder, en ik ben bang dat een derde dag tot onherstelbare schade aan ons zitvlees zal leiden. Om van mijn loopvermogen maar te zwijgen. Daar kan mijn pyriformis beslist niet tegen.

We wisten het begin deze week al dat we een paar slechte dagen zouden krijgen, en dat dat bovendien in heel Zuid-Spanje en ook Portugal het geval zou zijn. Hier blijven staan was de beste optie. We staan op asphalt, we hebben stroom en vers drinkwater vlak naast de camper, we hebben (soms) draadloos internet, voor de liefhebbers is er een douche... Allemaal dingen die een wat langer verblijf veraangenamen.

Morgen nog een dagje tanden bijten en dan lijkt het slechte weer voorlopig over en gaan we een mooie week tegemoet.

Zaterdag vertrekken we. Misschien lassen we een dagje Huelva in voor we doorrijden naar Portugal. Vorig jaar wilden we dat ook al doen maar toen was de camperplaats wegens werkzaamheden afgesloten. Toch wil ik die stad weleens zien. In 2009 heb ik er 12 dagen vanaf mijn balkonnetje in het ziekenhuis naar kunnen kijken maar verder ben ik nooit gekomen. Misschien lukt het dit jaar.

We kijken erg uit naar Portugal. Er zijn een paar leuke plaatsen waar we graag staan en... er wacht ons weer een ontmoeting. Met 'oude' bekenden, zo voelt het, maar we hebben ze nog nooit in levenden lijve gezien. Tzt daarover meer, nog niet te hard juichen maar.

Gelves / Sevilla 7

De zon scheen weer vrolijk vanmorgen. En onder het motto Luctor et Emergo (lukt het vandaag niet dan lukt het morgen) worstelden mijn fiets en ik zich omhoog, naar de kapper. Het was er druk. Maar over een half uurtje konden we wel terecht. Prima, want we waren toch al van plan om ons onder het genot van een cappuccino op het terras voor de deur mentaal voor te bereiden op deze ingreep.

Het was als vanouds. Los Hollandeses werden weer met alle egards ontvangen en behandeld. Gemasseerd, gewassen, ontluisd en geknipt voor maar 25 Euro (de een iets minder de ander iets meer) de man.

Na de behandeling stortten we ons als herboren de helling af naar beneden. Maar niet voordat we ook nog even een geocache hadden gescoord, vernuftig verstopt in een zaaddoos van een conifeer.

We hadden trouwens weer een nieuwe camper op het oog, een bovenslaper. Helaas pasten we er niet  met zijn vieren in.

Gelves / Sevilla 6

Het regende vrijwel de hele dag. Pas de tweede helft van de middag werd het droog en konden we nog even naar de Chinese bazar hier vlakbij. En tegen de avond verschenen er zelfs wat blauwe vlekken in de lucht. Voorboden van het weer van morgen, want dan zal het waarschijnlijk weer een beetje beter worden.
Niet eens zo gek, zo'n dagje gedwongen binnen zitten. Beetje klungelen, beetje computeren... En Ayla had er ook geen bezwaar tegen om de dag op zijn vertrouwde plek onder de tafel door te brengen. Hij heeft er een gloeiende hekel aan als zijn jas nat wordt. Wij trouwens ook.

Het lijkt er op dat we morgen wel naar de kapper kunnen. Een hele onderneming want dan moeten we naar een stadje wat verder landinwaards, Mairena del Aljarafe. Hemelsbreed maar een paar kilometer maar hemelhoog een hele klim. Meestal blijf ik dan maar een beetje achter bij mijn reisgenoten zodat ik nu en dan ongestoord mijn fiets vriendelijk toe kan spreken.

We raken trouwens aardig aan elkaar gehecht, mijn fiets en ik. Van 'houden van' is nog geen sprake, maar mijn fiets vertoont wel tekenen van enige toenadering. Dat komt onder meer doordat Frans de ketting van wat glijmiddel heeft voorzien, want ik trapte me het schompes op dat kreng. Wie weet wordt het nog eens meer dan een gedwongen huwelijk. Eerst maar eens zien dat onze verbintenis de klim naar de kapper overleeft.

Gelves / Sevilla 5

Voor de derde keer zijn we vandaag weer naar Sevilla gefietst. Tegen de verwachting in was het best aardig weer. De verwachte regen kwam vanavond pas.
We hebben weer het bekende programma gevolgd: kriskras door Sevilla gefietst, caches gezocht en mooie plekjes ontdekt. We raken al aardig thuis in Sevilla.
Morgen naar de kapper, als het weer het toelaat. Dat is een jaarlijks terugkerend ritueel geworden als we in Sevilla zijn. Morgen meer daarover.

Intussen regent het nog steeds flink en het ziet er naar uit dat het ook nog wel even zal duren. Pas zaterdag of zondag wordt er weer wat vaster en zonniger weer verwacht, hier en ook in Portugal.

Gelves / Sevilla 4

Het weer was ondanks de minder goede verwachting toch nog wel redelijk vandaag. Er moest eerst gewassen worden. Daarna hebben we een poging gedaan om de twee geocaches die hier in Gelves nog gevonden moesten worden te vinden.  Bij één lukte dat, maar de tweede was niet te vinden. De zoektocht bracht ons naar een schitterend begroeide berghelling vanwaar we een mooi uitzicht hadden op Gelves. Terwijl de anderen aan het zoeken waren, heb ik me vermaakt met het fotograferen van de flora en fauna op de berghelling: ooievaarsbekken, wilde blauwe druifjes, een soort Spaanse smeerwortel, een dinerende rups en nog veel meer.

Foto 1: Van onze achtertuin, de jachthaven, heb ik al verscheidene foto's laten zien. Onze voortuin, aan de rivier, is minsten zo mooi. Is het een wonder dat we hier niet weg te slaan zijn?