We staan nog steeds in Altura. Maar ja, dat zal mijn lezers een zorg zijn. Het interesseert ze geen bal waar wij uithangen, en dat je hier best aangenaam staat, gratis en voor niks, en dat de politie om de haverklap langs komt rijden en ons ongemoeid laat, ondanks het bord dat kenbaar maakt dat het hier voor campers verboden is, en dat het momenteel regent maar dat morgen ongetwijfeld de zon weer zal schijnen, en dat we morgen vertrekken.
En dat we vandaag twee geocaches gevonden hebben daar worden mijn lezers ook niet meer heet of koud van. Mijn gebazel over geocachen hangt ze sowieso al lang mijlenver de keel uit. Mijn lezers willen drama, spanning en sensatie, en wel in geuren en kleuren, en, zo maak ik op uit de reacties, het liefst ook nog met hier en daar een tintje grijs. Nou, ze kunnen het krijgen.
De band van mijn fiets was voor de zoveelste keer lek. Geen wonder, want de buitenband vertoonde een paar flinke scheuren. Scheuren waardoor de binnenband olijk naar buiten gluurde. Heel sexy, ik hou van scheuren. Maar dan wel in spijkerbroeken die een meer welgevormd onderstel verhullen dan dat van mijn fiets. Ik hou van die mode van vandaag. Mijn fiets heeft dat gemerkt. Dat bij het naderen van zo'n spijkerbroek de kadans van mijn trappen even vertraagde. Dat ik soms even uit balans raakte omdat ik achterom keek. Mijn fiets heeft daar de verkeerde conclusies uit getrokken en meende dezelfde verleidingstechniek op mij te kunnen toepassen. Maar helaas, ik val niet op fietsen. En ik raak niet opgewonden van binnenbanden die door de scheuren in een binnenband te zien zijn. En van dat dagelijks een uurtje kontje vrijen terwijl ik de pedalen ransel gaat mijn bloed ook niet harder stromen. Daar krijg ik alleen maar zadelpijn van.
Mijn fiets is te ver gegaan met zijn amoureuze toenaderingspogingen. Ik heb hem van pure nijd zowel de buiten- als de binnenband van het voorwiel gerukt en laten vervangen door nieuwe, a raison van 14,50 Euro, keihard opgepompt en wel.
Mijn fiets heeft zich schromelijk vergist. Ik verlang nog steeds naar mijn eerste liefde, met zijn ranke zadel van Italiaanse makelij, en zijn soepel schakelende derailleur die bij de minste aanraking met een genotvol zuchtje gehoorzaamde. En dan die bandjes... Als ik de pedalen ranselde barstten ze uit in een gelukzalig zoef zoef zoef...
Ik zal niet rusten voordat ik, zodra ik thuis ben, mijn eerste liefde heb hervonden. Gelukkig hoef ik daarvoor niet op de versiertoer en hoef ik mijn verleidingskunsten niet uit de mottenballen te halen. Die liefde is gewoon te koop, bij fietsenmaker Bulten in Doetinchem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten