Altura

We zijn bekeurd. Dat avontuur hadden we tot dusver nog niet beleefd. Of het de prijs waard is weet ik niet maar we kunnen toch wel een memorabele gebeurtenis aan onze camperervaring toevoegen.

We reden Vila Real uit vanmorgen en zouden via Monte Gordo naar Altura. Bij een rotonde aangekomen was de informatie die ik kreeg over de afslag die ik moest nemen niet eenduidig. De borden zeiden dat ik op de rotonde rechtdoor moest terwijl Lucy (onze TomTom) beweerde dat ik rechtsaf moest. Op zo'n moment raakt een normaal mens al in de war, laat staan ik. Mijn processortje sloeg even op tilt maar besloot op het laatste moment dat ik toch maar rechtdoor moest gaan. Die afslag zat echter wat vreemd in elkaar. Ik schijn toen de onvergefelijke misstap te hebben begaan door een doorgetrokken witte streep te negeren. Althans, dat beweerde oom agent. En oom agent heeft altijd gelijk, ook in Portugal.

Die misstap resulteerde in een fluitconcert waar Vivaldi een puntje aan kan zuigen. Niet mooi, maar wel hard. Mij nog steeds van geen kwaad bewust wist ik niet hoe gauw ik de camper aan de kant moest zetten, met Frans, die, mij braaf volgend dezelfde onvergefelijke zonde beging, in mijn kielzog.
Ojeeojeeojee, in mijn spiegel zag ik twee agenten aan komen draven. Ik sprong uit de camper, de agenten vriendelijk tegemoet tredend en mij verontschuldigend voor weet ik waarvoor, maar dat had niet het gewenste effect. Of ik mijn rijbewijs maar wilde tonen, alsmede mijn paspoort, plus de papieren van de camper en het verzekeringsbewiis, en graag ontdaan van mapjes en hoesjes, hoe doorzichtig ook, want oom agent wilde zowel de voorkanten als de achterkanten zien.
De hele papierwinkel werd aan een nauwgezet onderzoek onderworpen. Hmmm, mompelde de agent na geruime tijd, Albertoes, terwijl hij mij glorieus aankeek. Op de een af andere manier schijnt de naam Albertus zowel in Spanje als in Portugal tot de verbeelding te spreken want die roept altijd herkenning en reacties op. Zal wel de naam van een voetballer zijn, of van een seriemoordenaar.

Ik beaamde de constatering van oom agent. Hij leek tevreden en ik stak hoopvol mijn hand uit in de verwachting mijn papieren weer terug te krijgen en met een vermaning te worden vrijgelaten.
Mooi niet. Die Nederlandse methode wordt in Portugal, zeker waar het buitenlanders betreft, niet gevolgd. Want buitenlanders brengen geld mee en daar heeft Portugal dringend behoefte aan.
Of wij de andere (motor)agent maar wilden volgen naar de parkeerplaats een eindje terug. Wij volgden gedwee. En daar volgde de tweede acte van het drama. Bij de politieauto gearriveerd werd op de klep van de bagageruimte een compleet kantoor ingericht. Laptop, pinautomaten, wetboeken en nog veel meer. Om een lang verhaal kort te maken... Een uur later konden wij, elk 49,98 Euro lichter, het theater verlaten. Zeg nou zelf, dat is geen geld voor een klucht in twee bedrijven van elk een half uur.

Uiteindelijk hebben wij in Altura een goede staplaats gevonden. Morgen meer daarover, plus de continuing story van Mijn Fiets en Ik, hoofdstuk xx, De Verleidingspoging.