Thuis

Nog maar twee dagen thuis en het is alsof we nooit weg geweest zijn.
Door een besneeuwd Duitsland en zo nu en dan ook nog geplaagd door fikse sneeuwbuien zijn we vrijdag vanuit Luxemburg naar huis gereden. Niet te geloven, het weer was nog slechter dan toen we op 16 januari vanuit een besneeuwd Nederland vertrokken.
Goed, dat was het weer, verder zullen we het er niet over hebben.

Het was fijn om tien weken lang met de camper op pad te zijn, maar vergeleken met voorgaande reizen was dit toch een beetje een pechreis. Niets is ons bespaard gebleven. Oh ja, we hebben geen ziekenhuis van binnen gezien. Dat is een pluspunt. We hebben alleen maar een keer een arts moeten consulteren.
Dat verhaal had ik nog geeneens geblogd, omdat ik toen even een paar dagen van de wereld was, maar ik moet het eigenlijk nog wel even kwijt.

Frans had een dik oog en het leek raadzaam om daar toch maar even mee naar een dokter te gaan. In Albufeira, waar we stonden, was een Nederlandse huisarts, zo werd ons verteld.
Frans erheen. De oorzaak van het dikke oog was gauw gevonden en de remedie was simpel en snel gegeven. Met tien minuten stond Frans weer buiten, uitstekend geholpen en tatatataaaa... ZESTIG Euro lichter. Inclusief advies hoe je dat van de zorgverzekeraar terug kon krijgen en hoe je vervolgens de 'schade' aan het eigen risico kon claimen bij de reisverzekering. Je moet er maar op komen. Of wij thuislanders zelf niet mans genoeg zijn om onze zorgverzekeraars uit te kleden...
Ter vergelijking: een week eerder waren we met de camper bij de reparateur om de koelkast te laten repareren. Met een half uur was het karwei gepiept. Wij blij, de koelkast koelde weer als een Portugees zonnetje. Kosten: VIJFTIEN Euro.

Maar wij zijn thuis en denken al weer aan de volgende reis. In juni, naar Zweden. Een blog zal ik dan niet maken maar ik meld mij zeker op Facebook.
Volgers bedankt en wellicht tot blogs in Rondje Iberisch Schiereiland 2014.

En die fiets... Na thuiskomst gratis af te halen, zo blogde ik destijds, is geclaimd door mijn schoonzoon. Blijft ie toch een beetje in de familie. En ik overweeg nog om het door de diefstal gederfde vakantieplezier te claimen bij de reisverzekering. Of zou je daarvoor bij de zorgverzekeraar moeten zijn. Stom, had ik aan die huisarts moeten vragen...

Dudelange

Ik ben gek op Chinees, al versta ik er geen bal van. Maar de Chinese keuken, daar lust ik wel pap van. Gelukkig hebben we een aantal Chinese restaurants ontdekt op onze route door Spanje en Portugal. Maar de beste zit toch wel in Dudelange, waar we nu staan. We hebben er vanavond ons afscheidsdiner genoten.

Dudelange ligt net over de Frans-Luxemburgse grens. De camperplaats is bij de meeste camperaars wel bekend. Niet omdat hij zo mooi is - verre van dat - maar omdat hij zo gunstig gelegen is op de route naar het Zuiden en ook servicegelegenheid (water plus lozen) biedt. Luxemburg kent verder vrijwel geen camperplaatsen en België is er ook niet al te scheutig mee. En om er alleen even de nacht door te brengen is het al gauw goed.

Het sneeuwt nu en dan een beetje in Dudelange. Niet dat er kans is op een pak morgenochtend maar zo nu en dan zie je een vlokje dwarrelen. Kunnen we er in ieder geval over meepraten als we thuis zijn. Julie sneeuw? Nou wij ook. Morgen nog 390 km (voor de cavia's iets meer) en we zijn thuis. Ik meld me nog wel met een slotblog.

Saint-Fargeau

Ook al neemt Ankie dan een deel van de rit voor haar rekening, na zo'n dag rijden heb ik de 'piepe' aardig 'leuge', om het maar vast op z'n Achterhoeks te zeggen, de taal van ons thuisland. Een lang verhaal zit er dan ook niet meer in.
Maar ik had nog wel tijd en een beetje puf om wat foto's te maken van het fotogenieke stadje waar we nu staan.

Saint-Fargeau. Ieder jaar komen we er op de thuisreis langs. Deze keer was het op een punt in het traject dat we een overnachtingsplek moesten  hebben. Je kon hier altijd wel staan, maar nu blijkt de stad een werkelijk voorbeeldige camperplaats te hebben aangelegd. Dat is pas gastvrijheid. Kosten nog moeite zijn gespaard om er iets moois van te maken, en op een aantrekkelijke plek. Het (geasphalteerde) terrein is weliswaar zo scheef als ik weet niet wat maar dat mag de pret niet drukken. Vlakke plekken zijn nu eenmaal schaars in deze contreien. Het is te hopen dat de stad er de vruchten van mag plukken maar dat verwacht ik wel.
Wij staan trouwens net naast de camperplaats op de parkeerplaats want daar is het wel vlak. En zo lang daar voldoende ruimte is en we niemand in de weg staan...

We kunnen in Nederland nog heel wat leren van landen als Duitsland en Frankrijk. Camperplaatsen zijn daar meestal op aantrekkelijke plaatsen gesitueerd. In Nederland, maar ook in Spanje en Italie, wordt je vaak weggestopt op een industrieterrein of een andere achteraf plek, als er al een camperplaats te vinden is. Geen wonder dat Duitsers en andere buitenlanders daar vaak over mopperen tegen ons.

Morgen nog 400 km rijden en dan zijn we in Luxemburg. Nog maar 1 dag verwijderd van ' thuis'. Zet de kachel maar vast hoog.

Cavignac

Maar een heel klein beetje regen gehad vandaag. Maar eind van de middag scheen ook de zon. En we zijn die smerige koude wind kwijt. Het is hier best aangenaam.
We staan in Cavignac, zo'n veertig km voorbij Bordeaux. Een echt Frans dorpje, inclusief kerk, begraafplaats en tabac. We staan naast de begraafplaats. Beetje dooie boel maar wel lekker rustig om te overnachten.
Morgen weer een dagje kilometers vreten, 450. Vrijdag willen we thuis zijn.

Pamplona

Weer een fiets gejat. En hij stond toch echt op slot, maar toen we er langs kwamen stond alleen het voorwiel er nog. Gelukkig, deze keer geen fiets van ons. Maar welke glunzeflubber zet er nou ook zijn fiets vast aan het voorwiel? Vroeger zat zo'n wiel nog gewoon vast met twee moeren die je eerst los moest draaien maar tegenwoordig wip je een voorwiel er met een simpele beweging heel makkelijk uit door een palletje om te halen. De fiets, zonder voorwiel, hijs je vervolgens op je schouder en van een fiets die alleen aan het frame vaststaan pik je het voorwiel. Ja, leer mij fietsen stelen. Ik doe het zelden maar ik weet wel hoe het moet.

We zijn in Pamplona en hebben daar vanmiddag rondgewandeld in de oude stad. Mooi en interessant maar de regen verziekte de boel weer.

Pamplona is de stad van de stierenrennen. Iedereen heeft de beelden ervan weleens gezien. Stieren die door de smalle straatjes van de stad rennen en tientallen mannen in witte kledij gestoken voor zich uit jagen. De grootste lol voor de toeschouwers is dan natuurlijk als er een man op de horens genomen of zelfs vertrapt wordt. Rare jongens die Spanjaarden; je moet er maar lol in hebben. Maar ja, dat is nu eenmaal de traditie. En, ik geeft het toe, de tv-beelden van die stierenrennen zijn altijd leuk om te zien. En ik heb eerlijk gezegd nog nooit een platgetrapte Spanjaard gezien. Dus of dat gebeurt niet of die beelden worden ons bespaard. Ik denk het laatste. Platgetrapte Spanjaarden doen het niet goed op tv.

Vanuit de hooggelegen oude stad kunnen we de campers die in de benedenstad op een parkeerplaats staan, zien. Midden tussen de zeven, acht, negen, tien verdiepingen tellende woondozen staan we. Minstens de helft van alle Spanjaarden moet wel in zo'n flat wonen want bijna elke stad heeft een of meer van die wanstaltige wijken. Hoewel het toch wel meevalt als je er doorheen wandelt. Ze zijn aardig ruim opgezet en er is veel speelgelegenheid voor kinderen gecreëerd.

We hopen Pamplona nog een keer met mooi weer te kunnen bezoeken, hoewel de stad zelfs met regen best fotogeniek is. Maar dat zal deze reis niet meer lukken. Morgen verlaten we Spanje en eind van de middag hopen we in de buurt van Bordeaux te zijn. De weersverwachting: droog met een klein beetje zon. Ik moet er niet aan denken, geen getik meer op het camperdak.

Vitoria Gasteiz

We zijn op de terugreis, en dan moet je weleens wat bezienswaardigs laten liggen. Zoals het volgens zeggen mooie historisch centrum van Caceres (bedankt voor de tips). We houden het tegoed, wellicht volgend jaar.
Met zonnig weer gingen we weg uit Caceres en met zonnig weer arriveerden we 560 km verder in Vitoria Gasteiz. Daar tussenin was het de meeste tijd bewolkt, koud, mistig met zo nu en dan regen. Jammer, want hoewel een hele afstand is het een schitterende tocht over de Spaanse hoogvlakte. Helemaal vierbaans en met nauwelijks verkeer op de weg een feest om te rijden.

Vitoria Gasteiz heeft een prettige camperplaats met alles er op en er aan, gratis, gelegen in een buitenwijk, prima als tussenstop. Van de plaats zelf weten we niets en we hebben er ook nooit veel van gezien.

Morgen gaan we 100 km westwaarts, naar Pamplona. We zijn er nog nooit geweest en of de camperplaats die we via campercontact.nl aangereikt krijgen bruikbaar is is ook nog een verrassing (iemand tips?).

En wat het weer doet? We zullen zien. In ieder geval tikt de regen nu terwijl ik dit schrijf weer vertrouwd op het dak van de camper. We zullen het missen als het ooit weer eens een dag droog wordt.

Estremoz - Caceres

Kippen, kalkoenen en watermeloenen, hoeden en petten... Op de markt van Estremoz was vanalles te koop, behalve het gebruikelijke toeristenassortiment dat je op vrijwel alle markten aan de kust aantreft. De markt van Estremoz is een echte streekmarkt voor de Portugezen zelf. Vorig jaar kwamen we er toevallig terecht, maar we hadden toen niet zo veel tijd om er rond te kijken. Wel nam ik mij toen al voor om er wat langer rond te kijken als we er ooit weer langs kwamen.
Leuk om te kijken wat ze op zo'n streekmarkt verkopen, maar vooral ook leuk om de Portugezen zelf gade te slaan. Opvallend is het aantal oude mannen die je op zo'n markt ziet. Bestaan die in Nederland niet meer? Daar zijn de oude mannetjes compleet uit het straatbeeld verdwenen. We sluiten ze op en die zich niet op laten sluiten jagen we de grens over naar het zonnige zuiden. Schande!

Helaas werd de marktdag niet wat we er van verwachtten want de regen maakte al na een paar uur een einde aan het feest. Met bakken, zonder ophouden, tot vanavond aan toe. We worden er langzamerhand wel een beetje poepziek van. De cavia's zagen het al helemaal niet zitten om een hele dag op zo'n markt rond te dalveren dus die hebben al op tijd hun biezen gepakt om via Salamanca naar Vitoria Gasteiz te rijden. Daar zullen we ze morgenavond weer ontmoeten. Wij zijn vanmiddag vertrokken en staan nu in Caceres.

Caceres schijnt een mooie oud centrum te hebben, zo lieten we ons vertellen. Geen wonder dat de camperplaats hier prop- en propvol staat. Alle campervoorzieningen zijn hier overigens aanwezig en het staan is kostenloos.

Estremoz

Gutgut wat vliegt die tijd... Zei Mien, en ze gooide met de wekker. Dat laatste voegde mijn dienstmakker Anton Hexpoor er altijd aan toe. Hij had meer van die gevleugelde uitspraken. Ze zijn een onuitwisbaar deel van mijn vocabulaire geworden. Sommige kunnen wel en andere kunnen niet door de beugel. 'Dat slaat als een tang op Dirk' kan wel, maar 'dat slaat als een mannelijk geslachtsorgaan op een slagroomgebakje' zal je mij in onbeschonken toestand niet horen zeggen.
Ik weet niet of Anton nog onder de levenden is - het is tenslotte al vijftig jaar geleden dat ik hem kende - maar ik hoop het, en anders: God hebbe zijn ziel, want Anton bracht fleur in ons soldatenbestaan. En als ik aan hem denk ruik ik nog zijn zweetsokken.

Maar wat ik wilde zeggen: de tijd vliegt. Voor mijn gevoel is het nog maar een paar weken geleden dat we uit een besneeuwd Nederland vertrokken en nu zijn we al weer op de terugweg. We staan in Estremoz. Hemelsbreed al weer zo'n 200 km van de kust van de Algarve en de laatste pleisterplaats voordat we Portugal verlaten. Ik kan wel janken. Ieder jaar ga ik meer van dit land houden.

Morgen is het markt in Estremoz. Vorig jaar stonden we hier ook, midden op het marktplein, en ontdekten we na het ontwaken dat we helemaal ingesloten waren door geparkeerde auto's en marktkraampjes. We moesten toen helaas al snel onze reis vervolgen, maar dit jaar nemen we er wat meer tijd voor. Misschien blijven we hier wel de hele dag. Dat ligt er aan hoe lang het leuk blijft en of het weer een beetje meezit. Helaas is de weersverwachting niet gunstig.

Het weer zit ons niet mee deze reis. Ook afgelopen nacht, in Porto Covo, was het weer behoorlijk raak. Zowel de wateren boven als de wateren beneden ons roerden zich. De regen kletterde met oorverdovend geweld op de camper; het stormde en vlak onder ons beukten de golven met donderend geraas op de rotsen. De klif trilde ervan. Zo nu en dan dreunden de golven zo hard dat het leek of er een verdieping boven ons een grote vent van twee hoog uit een stapelbed viel (ja sorry, ik ben in een flat opgegroeid en dan kom je op zo'n vergelijking).

Estremoz is trouwens een leuk provinciestadje. Via een mooie   rit van 200 km door een landschap met kurkeiken en broccolidennen (daar lijken ze tenminste op) kwamen we hier. We hadden vanmiddag nog tijd om wat te geocachen en wat van de stad te zien. Onder meer de al voor Palmpasen opgetuigde kerk, en de mooie Portugeese die wacht liep voor de Cavalarie kazerne vlakbij ons. Ik heb geprobeerd haar tot een lachje te verleiden maar dat lukte van geen kanten. Maar mooi was ze wel.

Kom, we gaan eens een potje kaarten met de cavia's, het is al weer bijna negen uur. Gutgut wat vliegt die tijd.

Porto Covo

Mijn blog was wel erg lang gisteren, vond Ankie.
Tja, dat krijg je als een journalist, al is hij in ruste, de vrije ruimte van het internet ruikt, dan slaat hij op hol. En als er dan ook nog geen eindredacteur is die hem corrigeert en een groot gedeelte van die schitterende volzinnen die hij heeft bedacht, schrapt, omdat ze afleiden van het nieuws dat hij te brengen heeft, dan is het eind helemaal zoek.
Die eindredacteur leest overigens wel mee, dat weet ik, maar zij is ook in ruste en bovendien wel wat lankmoediger dan toen zij nog in functie was. Toch, Marloes? Maar als ik echt blunder, zo heeft zij mij beloofd, roept ze me tot de orde.
Mijn blog was niet alleen te lang, maar ik ben met het door mij genoemde jeugdwerkloosheidspercentage van 80 procent ook nog gierend uit de bocht gevlogen. Dat is 'slechts' 43 procent, zo meldde Karin, een van mijn vele Feestboek vriendinnen. Waarvan acte.
Karin woont, samen met Marleen, al een aantal jaren in Portugal. Zij liet ook weten dat zij, in tegenstelling tot ik, in winkels en in restaurants nooit als Nederlanders worden herkend, zoals ik in mijn blog beweerde.
Ja kunst, als je zo'n lekker bekkie Portugees spreekt, je haar zwart hebt geverfd en roetrandjes om je ogen. Kan ik ook proberen, maar dan vragen ze nog of ik wellicht een Nederlandse schoorsteenveger ben.
Maar ter zake, want ik ben weer ver afgedwaald van het nieuws dat ik te brengen heb. En dat is dat we vandaag aangekomen zijn bij de westkust van Portugal en dat we in Porto Covo staan, een heerlijk plekje, met voor ons de zee en achter ons het dorp.
De kust hier is van een ongekende schoonheid. Vorig jaar hadden we dat al ontdekt maar nu werd dat opnieuw bevestigd. Vooral met een beetje onstuimig, maar wel redelijk zonnig weer is het hier zo indrukwekkend mooi. Jammer dat we morgen verder moeten.
Ook Ayla is hier in zijn element. Het lijkt wel of die verwaaide wolbaal voor dit gebied geboren is. Als een generaal paradeert hij bij het wandelen voor ons uit, ons over de begaanbare paadjes leidend of hij hier geboren en getogen is. Overigens overwegen we hem in te ruilen voor iets kleiners, want hij is toch wel erg groot. Vanmiddag hebben we iets gezien wat ons wel beviel. We zullen zien.