Mijn fiets is gestolen. Gisteren, in Valencia. Ik was niet van plan het in dit blog te vermelden, maar bij nader inzien lijkt het toch wel zinvol. Als waarschuwing, en misschien lucht het op. Want ik ben zo verschrikkelijk kwaad.
We zochten een plekje om even te kunnen zitten en wat te eten en te drinken. Ik had mijn fiets al van het slot gedaan om te gaan, toen bleek dat er vlak naast ons een bankje was, op nog geen tien meter afstand. Niet de moeite om de fiets weer op slot te zetten, vond ik. Een doodrustig hoekje waar geen mens langs kwam. Het stuk ongeluk moet op de loer gelegen hebben, dat kan niet anders. In een oogwenk is het gebeurd. Fiets weg. Nog geen tien meter bij ons vandaan. We hebben niets gezien en niets gehoord.
En daarom ben ik nu nog, anderhalve dag later, witheet van woede. Die fiets was belangrijk voor me. Drie maanden oud, super licht gewicht, samengesteld speciaal op mijn omstandigheden. Fietsen is de enige manier om mij nog een beetje comfortabel te kunnen verplaatsen, en dan moet die fiets ook nog aan een aantal eisen voldoen. Lopen is een ramp. Al na minder dan vijfhonderd meter meent mijn periformis eens lekker op mijn isschiaszenuw te moeten gaan drukken. Heel fijn.
Ik ben de vrijgevigheid zelve. Iedere straatmuzikant en iedere jongen die bij de supermarkt aanbiedt om mijn boodschappenkarretje terug te brengen, of mij een vrij plekje wijst op de overvolle parkeerplaats, kan van mij een eurootje of deel daarvan krijgen. Maar als mij nu een onnuttig uitziend persoon voor de voeten komt, schop ik hem plaatsvervangend helemaal lek. Grote woorden, en zo steek ik niet in elkaar, dat weet ik wel, maar zo voelt het. Het mag duidelijk zijn, mijn vertrouwen in de mensheid is voorlopig goed naar de ratsmodee.
Inmiddels heb ik een andere fiets, gekocht bij de Carrefour. Een draak van een ding, maar ik moet wat. Wie hem na onze reis wil hebben kan hem gratis af komen halen, en anders gaat ie op Marktplaats.
Hé Bert, wat goed dat je dit van je af schrijft. Ik weet er alles van sinds ik beroofd ben van mijn fotoapparatuur en al mijn papieren en pasjes in december 2012. Dat gevoel om op iedereen kwaad te zijn, is heel herkenbaar. Ik ben ook heel erg alert op elk persoon die zomaar in mijn buurt durft te komen. Ik zou ook zomaar iemand neerslaan (hoezo? waarom?) "Dat deed ´ie anders nooit". Dat gevoel zo´n beetje.
BeantwoordenVerwijderenNou, als je in de Algarve bent en een elektrische fiets wil lenen, dan moet je maar eens komen kijken. Marleen kan er niet goed meer op fietsen, na het krijgen van een kunst knie.
Er is niet veel dat nu helpt voor je machteloze gevoel, maar ik wilde je toch graag even laten weten, dat we met je meeleven.
Zo.....en nu naar ben.....en morgen.....gezond weer op. Groetjes, Marleen en Karin.